วันที่ 22 มค. 2554 พวกเราเดินทางถึงจังหวัดสิงห์บุรีเข้าพักที่บ้านของรต. ธนะสิทธิ์ พิพุฒ พวกเรารู้สึกอบอุ่นขึ้นจากการที่เดินทางถึงบ้านของสมาชิกของเรา มีเสธดำเพื่อนที่ดีของเส้นทางสีแดงมาให้กำลังใจ คนเสื้อแดงที่สิงห์บุรีจัดกลองยาวจากอ.บางมัญมาต้อนรับสร้างขวัญและกำลังใจให้ไม่น้อยหลังจากที่ถูกมรสุมข่าวลือโหมกระหน่ำ
วันที่ 23 มค.2554 พวกเราเดินทางถึงจ.ชัยนาท ได้เดินทางไปไหว้อัฐิของวีรชนที่เสียชีวิต ชื่อคุณธนโชติ ชุ่มเย็น คุณ Gerrit นักปั่นชาวคานาเดียนที่มาร่วมกิจกรรมกับเส้นทางสีแดงได้ร่วมทำบุญและไหว้กระดูกคนตายเหมือนเช่นคนไทยคนหนึ่ง การกระทำนี้แสดงออกจากใจของเขาที่เข้าใจถึงวัฒนธรรมของคนไทยเป็นอย่างดี
เช้าวันที่ 24 มค. 2554 ก่อนออกเดินทางพวกเราได้นิมนต์พระมาสวดอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้คนตาย ผมนึกในใจว่าเส้นทางสีแดงไม่เพียงแค่เยี่ยมเยียนผู้ได้รับผลกระทบเท่านั้น แต่เรายังตามไปทำบุญให้กับคนที่เสียชีวิตไปแล้วในปรโลก จะมีคนเห็นการกระทำนี้หรือไม่ไม่ใช่สาระสำคัญ
พวกเรายังคงมุ่งหน้าต่อไปตามกำหนดเดิมถึงแม้ว่าหลายจังหวัดจะยกเลิกการต้อนรับกิจกรรมนี้ พวกเราไม่ได้กังวลกับเสียงวิจารณ์ตามโลกไซเบอร์มากนักเนื่องจากเป็นเรื่องไม่จริงและยังก้มหน้าทำกิจกรรมนี้ต่อไป พวกเราได้รับกำลังใจจาก "ผู้ใหญ่" หลายคนว่าให้เดินหน้าทำกิจกรรมนี้จนจบเพื่อเป็นการพิสูจนือุดมการณ์ของตัวเอง ที่จังหวัดกาญจนบุรีไร่ของเสธมะ ผมประกาศว่า "ในเที่ยงวันของวันที่ 12 กพ.2554 ผมและสมาชิกเส้นทางสีแดงทุกคนจะนำป้ายเส้นทางสีแดงที่มีลายเซ็นต์ของพี่น้องเสื้อแดงไปมอบให้กับครอบครัวนายกทักษิณที่สันกำแพง" แน่นอนว่าคำมั่นนี้ได้รับเสียงปรบมือเป็นกำลังใจดังลั่น
วันที่ 26 มค.2554 ที่กำแพงเพชรพวกเราเข้าพักที่วัดพระบรมธาตุ ผมได้ถ่ายคลิปวีดีโอน่ารักไว้คลิปหนึ่งซึ่งแสดงให้เห็นถึงมิตรภาพของคนไทยต่างสีเสื้อ รต.ธนะสิทธิ์ พิพุฒได้จับมือเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆคนหนึ่งและบทสนทนาที่น่ารักๆนี้ได้ถูกบันทึกไว้ในบ่ายวันนั้น ผมหวังว่าคลิปที่ผมถ่ายไว้จะได้ถ่ายทอดแนวคิดการทำกิจกรรมของกลุ่มเส้นทางสีแดงได้
ถัดจากนั้นพวกเรามุ่งหน้าขึ้นภาคเหนือผ่านจังหวัดตาก ลำปาง (อ.เถิน) สุโขทัย พิษณุโลก อุตรดิตถ์ แพร่ น่าน พะเยา ลำปาง อุปสรรคต่างๆเริ่มเข้ามามากขึ้นทั้งสภาพอากาศที่หนาวเหน็บ ระยะทางที่ไกลขึ้น และภูมิประเทศที่สูงชัน ตลอดระยะทางการปั่นจักรยานผ่านจังหวัดเหล่านี้ผมได้ถ่ายคลิปวีดีโอการปั่นจักรยานไว้เป็นหลักฐาน
กิจกรรมที่ภาคเหนือครั้งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับกิจกรรมเส้นทางสีแดงที่อีสาน ที่อีสานพวกเราไปเป็นกำลังใจให้กับชาวชนบท ตลอดระยะทางได้รับกำลังใจจากชาวบ้านและสื่อมวลชน แต่ครั้งนี้พวกเราต้องฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหลายด้วยตัวของพวกเราเอง มีแต่กำลังใจที่มีให้แก่กันเท่านั้นที่จะทำให้เส้นทางสีแดงไปถึงเป้าหมาย
(และในขณะที่เขียนบันทึกนี้ ผมยังยืนยันว่าการขึ้นเวทีคนไทยหัวใจรักชาติในวันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญและผมไม่เคยเสียใจในการกระทำในวันนั้นเลย ถึงแม้ว่าสังคมคนเสื้อแดงจะได้วิจารณ์การกระทำนี้และเป็นการเปิดช่องให้มีการใส่ร้ายป้ายสีจากผู้ไม่หวังดี แต่ผมก็ทราบภายหลังจากเพื่อนอาจารย์จากมหิดลโดยเฉพาะจากผอ.ศูนย์สันติศึกษาคนปัจจุบันว่าการกระทำของกลุ่มเส้นทางสีแดงในวันดังกล่าวสร้างความประทับใจให้กับคนเสื้อเหลืองและคนในสังคมที่ไม่สังกัดสีเสื้อเป็นจำนวนมาก พวกเขามีความหวังเล็กๆว่าเหตุการณ์ในวันดังกล่าวอาจพัฒนาไปเป็นการสร้างความพันธ์ของคนไทยให้กลับมาเหมือนเดิม .. ผมก็หวังเช่นนั้น !)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น